Philippe Godfroid: Tussen schip en kaai.

Dit weekend verloor Philippe Godfroid zijn strijd tegen een langdurige ziekte. Philippe was medewerker van Het Vrije Visserijblad dat uitgegeven werd door Flor Vandekerkchove en werkte als visser/columnist ook mee aan de opvolger ervan die al twee keer door Climaxi uitgegeven werd. Philippe was visser, reder en visroker. Een warme mens met een scherpe pan, soms gedompeld in heerlijk vitriool van de bovenste klasse. Climaxi publiceert vandaag als eerbetoon zijn column voor het HVB 2016.

Toen mij bij de eenmalige uitgave van Het Visserijblad, herfst 2015,  gevraagd werd om voor één keer de column ‘Tussen Schip En Kaai’ nog eens te schrijven, had ik zoiets van… Ja maar, hoe éénmalig zal dat zijn? Ik kreeg eigenlijk al meteen het antwoord op mijn vraag toen Filip De Bodt de term een beetje aanpaste tot ‘voorlopig eenmalig’. Ondertussen ligt hier voor jou de tweede uitgave van HVB.

We hopen dat jullie het kunnen smaken. Ach ja, schrijven is plezant, en wie schrijft die blijft. Ook al is dat niet altijd voor iedereen in de positieve zin, toch behoor ik altijd tot die soort, die nooit neen kan zeggen, en probeer om mensen een plezier te doen. Dus, mocht er ook een derde HVB aankomen….  Want alle goed dingen bestaan uit drie, zegt men toch? In deze uitgave van HVB vroeg men mij om een mening te geven over onder andere het LIVIS-project. Dit is een project waarin men onderzoekt of het nuttig, wenselijk en mogelijk is om de recreatieve visserij een opstapplank te bieden naar de professionele visserij. Een van de drijfveren is ongetwijfeld om een beter zicht te krijgen op het vangstvolume van deze vaartuigen. Er zijn in België meer dan 600 recreatieve vissersbootjes. Wow, dat is een hele hap. Want daar waar het de professionele visserman steeds moeilijker gemaakt wordt om zijn job te doen, laat staan een toekomstperspectief aan te houden, zou het niet erg fair zijn om extramogelijkheden te bieden voor  sportvissers. Uiteraard is de eerste vereiste dat de professionele visser de eerste en de beste kansen krijgt. Er is het kluwen aan regels en verplichtingen waaraan de visserman moet voldoen. In de studie wordt gelukkig geen precedent voorgesteld en gaat men er van uit dat recreatieven die de professionele stap willen zetten aan dezelfde voorschriften zouden moeten voldoen. We denken aan bemanningsvoorschriften, brevettering, door de scheepvaartinspectie gekeurde boten, veiligheidsvoorschriften, en zo verder. De onkostencijfers waarmee in de studie gewerkt wordt, zijn erg hoog. Een andere stekel in het verhaal zijn de vangstquota. Indien ook de recreatieve vangsten geprofessionaliseerd worden gaat de quotakoek weer in kleinere stukjes, wat niet wenselijk is voor mensen die heel zwaar investeren om hun toekomst als beroepsvisser te verzekeren. Neen, want die hebben eigenlijk ook nog heel wat andere zorgen. Niet in het minst door de sedert 1 januari 2016 geïnstalleerde Discard Ban (alle vis die je vangt moet aan land gebracht worden, ook al is die te klein of commercieel niet interessant nvdr), die als een zwaard van Damocles boven de sector hangt. De vissers zelf zijn lauw opstandig, hier en daar is er recent eentje wakker geschoten. In Nederland werd  een actiegroep EMK (Eendracht Maakt Kracht) opgericht….

Op 27 augustus werd actie gevoerd door 50 Nederlandse kotters in de haven van Rotterdam.  Het effect van deze acties kan natuurlijk nooit meer het niveau halen van enkele jaren geleden. Toen Maria Damanaki zichzelf onsterfelijk maakte met deze wet, was het tijd om in actie te schieten. Nu kunnen er hoogstens nog brokken gelijmd worden terwijl dit eigenlijk aan de wortel had moeten aangepakt worden. Daarmee keur ik geen enkel initiatief tegen de Discard Ban af hoor. Ik ben fervent tegenstander. De visser is verstandig genoeg om zijn eigen sector te managen en heeft daar deze mate van betutteling echt niet bij nodig. De vangstresultaten en de gezondheidsgraad van de verschillende stocks bewijzen dit momenteel  zonder voorgaande. Daarom ook dat er hier en daar een oproep tot burgerlijke ongehoorzaamheid gelanceerd wordt. Gooi levende discardvis altijd terug in zee. Het is echt niet te rechtvaardigen om al dat nieuw leven uit te moorden omdat de groene idiotie haar gram wil halen. Ik heb er zeker oren naar.

En alsof die Damocles z’n zwaard nog niet dreigend genoeg is…er blijven ook andere zorgen als speerpunten op onze mensen afkomen. Zo is er de Brexit, die onze Belgen zwaar parten kan spelen. Wat zullen de Britten doen met de visserijrechten van andere Europese landen? Zullen ze hun wateren sluiten? Als het aan de Britse vissers ligt is de boodschap helder en duidelijk. Die willen die visgronden voor zich alleen. Op de Britse facebookpagina van ‘fishing news’ wordt regelmatig erg dreigende taal gepost. Misschien zal het dan wel allemaal niet zo een vaart lopen, toch kunnen we met zekerheid verwachten dat we klappen zullen krijgen. Natuurlijk zullen de vangstrechten van niet Britse vaartuigen wel ergens dienen als knikkers in de onderhandeling over de nieuwe handelsakkoorden. De Britse collega’s zullen gebruik maken van alle mogelijkheden om er voor te zorgen dat hun regering het beste uit de brand sleept voor de daar zo belangrijke visserijsector (6500 schepen en 12000 vissers). Voor Belgen die vangstrechten bijkochten in de ‘Westelijke Wateren’ zou dit  wel een probleem kunnen zijn. 

Meer informatie over het reilen en zeilen van EMK vind je op www.vissersvoorvrijezee.nl en via de facebook pagina EMK. Een zaak staat vast: er staan onze vissers nog turbulente tijden te wachten, door Discard Bans, Brexit en windmolenparken, natuurgebieden en andere gesloten zones. Mochten er zijn die nog steeds liggen te slapen, WAKE UP . Je hebt twee mogelijkheden. Of je laat je schip maar varen tot het dreigt te zinken, en dan moet je pompen. Of je zorgt voor een goed onderhoud, zodat je het beter bestand maakt tegen alle invloeden die het kunnen doen zinken. In mensentaal: anticiperen of afwachten. Do what’s right!

FROID

Wie een exemplaar van Het Visserijblad 2016 wil kan dit vragen via filip(at)climaxi.be