‘Het klimaat is erg veranderd en dat is een ramp voor de landbouw'

Thierno Sow is opgegroeid in een dorp nabij de stad Dalaba (Guinee). Twintig jaar geleden kwam hij naar België wonen. Zijn geboortestreek laat hem niet los. Hij ziet de noden. Daarom startte hij er een project om waterputten in de dorpen te bouwen.

‘Ik begon er enkele jaren geleden op eigen initiatief mee. Er zijn nu vijf waterputten gebouwd, waarvan er een op zonne-energie werkt. De andere zijn nog met een mechanische handpomp. Ja, inderdaad, zoals je ze vroeger ook hier gekend hebt. Voor de eerste put moest er meer dan honderdvijftig meter diep geboord worden. Om je maar te zeggen hoe schaars het water er is. En omdat de waterput nog op twee kilometer van het dorp ligt, hebben we nu ook een pijpleiding aangelegd. Er is nu stromend water in het dorp. En dat is toch een heel verschil met vroeger, toen mensen nog vele kilometers moesten afleggen om water te halen. Nu ik zie hoe belangrijk het is voor het dagelijks leven van de dorpsbewoners, stel ik mij spontaan de vraag waarom ik zo lang heb gewacht om dit project uit te voeren.’

‘Het klimaat is erg veranderd. Toen ik jong was, hadden we enkel in maart geen regen. Nu begint dat al in januari. En dat wordt elk jaar erger: het droge seizoen begint vroeger en duurt langer. Het is een ramp voor de landbouw: de gewassen kunnen niet op tijd klaar zijn. Dat zorgt voor voedseltekorten. Het is logisch dat mensen dan op zoek gaan naar plekken waar er meer kansen zijn om te overleven, in de naburige landen.’

‘De evolutie van de laatste tien jaar maakt me bang: de vervuiling is in mijn geboortestreek enorm toegenomen. Allerlei rommel en vuilnis vult de straten: plastic, autofilters, banden, ijzer, kettingen liggen overal verspreid. Je vindt het zelfs midden in het bos. Dat is echt verschrikkelijk. En de overheid doet helemaal niets. Dat maakt me boos. En dus wil ik zelf doen wat ik kan, om het milieu niet volledig ten onder te zien gaan.’

‘De mensen in het dorp willen allen naar de stad. Het veranderde klimaat heeft ook op hun leven een grote impact: ze willen naar de stad om er een beter leven te vinden, met minder problemen. Maar in de stad hebben ze geen netwerk, geen opvang. Als je er niet te eten hebt, wordt je niet opgevangen zoals in het dorp, waar mensen nog voor elkaar zorgen. In het dorp kan je nog eten krijgen, van de anderen. In de stad is dat helemaal niet het geval. Daar is het ieder voor zich.’

‘Eigenlijk wil de bevolking de stappen vooruit nemen die wij hier vijftig jaar geleden genomen hebben. Maar dat is geen oplossing. We moeten terug naar hoe het vroeger was. Het leven is een filosofische oefening en dat moeten we beter begrijpen. Als we dat niet doen, wordt het alleen maar erger.’

Wim Schrever