Waar wachten wij op, beste collega’s?
Vandaag verscheen een opinie van meer dan 50 middenveldorganisaties in de krant De Standaard. Zij vragen de politici om snel een regering te vormen die de leiding neemt om een aantal positieve initiatieven rond klimaat, humanitaire crisissen en sociale ongelijkheid te nemen. vzw Climaxi is solidair met de oproep van 11 11 11, Bond Beter Leefmilieu, vakbonden, Gezinsbond en talrijke anderen. Toch hebben wij een aantal bedenkingen bij deze inhoudelijke boodschap en vinden wij de tekst iets te meegaand om er een handtekening onder te zetten.
In een democratisch bestel lijkt voor ons het parlement de belangrijkste kracht. Daar zitten de democratisch verkozen volksvertegenwoordigers. Een regering is dikwijls het resultaat van maneuvers na de verkiezingen. Als Climaxi zouden wij er dan ook voor pleiten om een sociaal en ecologisch eisenplatform samen te stellen en daarmee naar de parlementairen te trekken met de vraag om initiatieven te nemen in het parlement. Daar ligt nu de kans open om in een aantal dossiers te scoren. Het parlement nam al initiatieven over de partijen heen rond de begroting, sexueel misbruik en abortus. Waarom zouden bijvoorbeeld klimaat, internationale samenwerking en milieu daar niet kunnen toe behoren?
De tekst spreekt zich zeer voorzichtig uit over deze thema’s en stelt een aantal internationale initiatieven voorop die als kompas kunnen dienen: “Sinds 2015 wijzen de Sustainable Development Goals de richting naar wereldwijde duurzame ontwikkeling. Daadkracht is nodig om ze te realiseren. Europa zet met de European Green Deal de koers in van de verwezenlijking van het Akkoord van Parijs, het komt er nu op aan dit waar te maken. Met de Global Green New Deal rijkt UNCTAD (United Nations Conference on Trade and Development) voorstellen aan voor de financiering van duurzame ontwikkeling voor iedereen. De OESO wil tegen eind november 2020 een akkoord bereiken over maatregelen tegen belastingontwijking die wereldwijd maar liefst 100 miljard dollar aan belastinginkomsten kunnen opbrengen. Ook wij hebben een regering nodig die een beleid voert dat ons meeneemt in de richting die dit kompas aanwijst.” Het zijn mooie kompassen, waarvan de uitvoering helaas dikwijls dode letter blijft.
Door op te roepen voor een regering en zich verder niet uit te spreken over de samenstelling ervan, blijven de vertegenwoordigers van het middenveld méér dan in het midden. Dat is zéér verwonderlijk: de Vlaamse Regering zou met alle onheil die ze op vlak van cultuur, besparingen, sociale kwesties en gezondheidszorg als veroorzaakt heeft, dit middenveld net moeten wakker schudden voor de resultaten van mogelijke regeringen die een politiek voeren die tegen de belangen van dat middenveld opkomen. In deze tekst blijft het middenveld wel zeer in het midden.
Ook het bedrijfsleven krijgt de nodig wierook toebedeeld: “Een samenspel van economie, sociale rechtvaardigheid en zorg voor ons leefmilieu is geen utopie en minder veraf dan het lijkt. Sociale bewegingen nemen dit als kompas en ook de bedrijfswereld is aan boord: het Global Risk Report van het Wereld Economisch Forum in Davos erkent sociale ongelijkheid en klimaatcrisis als bedreigingen voor bedrijfsbelangen.”
Voor Climaxi is wat het bedrijfsleven doet dikwijls nogal tweeslachtig: enerzijds ronkende verklaringen afleggen, anderzijds weinig veranderen in de praktijk. Zelfs fabrieken die voortboeren op ouderwetse fossiele recepten en ondertussen vakbondsvertegenwoordigers afdanken (Ineos) heetten tegenwoordig duurzaam.
Volgens Climaxi zijn de problemen in deze wereld op sociaal en ecologisch vlak zo groot dat er een verandering van systeem nodig is. Die zullen we eerder bereiken door een de basis te overleggen en te mobiliseren dan door op te roepen om regeringen te vormen. Beste Collega’s, waar wachten we op?
Filip De Bodt