COP 19, de redding nabij?
Op maandag 11 november startte de COP19, de zoveelste klimaattop van de Verenigde Naties. Ondanks de urgentie van de klimaatcrisis, zijn bij velen de verwachtingen niet hoog gespannen. Sinds de falende klimaattop in Kopenhagen (2009) is het vertrouwen in de onderhandelingen aanzienlijk geslonken.
Terwijl steeds meer mensen de reële impact van de klimaatverandering ondergaan, kijken de regeringen in de richting van dezelfde systemen die de klimaatcrisis in grote mate veroorzaakt hebben. De invloed van de bedrijven op de onderhandelingen brengt ons meteen bij het hart van de problemen. Ondanks het feit dat het UNFCCC het meest geschikte internationale forum is voor deze mondiale onderhandelingen, is het volledig ingekapseld door de belangen van private bedrijven. Deze beïnvloeding start al nog vóór de verschillende nationale delegaties aan de onderhandelingstafel plaatsnemen, maar de Poolse organisator heeft hun invloed nog versterkt. Zo organiseerde zij een speciale pre-COP waar bedrijven geprivilegieerde toegang tot hadden en sociale bewegingen niet welkom waren. Machtige bedrijven en elites bepalen grotendeels de agenda en worden rijker met de ‘oplossingen’ die ze promoten zoals vervuilende fossiele brandstoffen, emissiehandel, agro-industrie en biotech.
Corruptie en handel in gebakken lucht
Op dinsdag 12 november vertoonde Climaxi samen met enkele Europese partners zoals CEO, FERN en Carbon Trade Watch de documentaire The Carbon Crooks van Tom Heinemann. In deze film gaat de maker terug naar het Kyoto protocol. Met deze overeenkomst werden marktmechanismen geïntroduceerd in de strijd tegen klimaatverandering.
In realiteit heeft het vooral betekend dat rijke geïndustrialiseerde landen rustig kunnen doorgaan met de uitstoot van CO2 zolang ze maar rechten opkopen in verre landen. Bovendien is deze markt compleet in mekaar gestort. De prijs van zo een uitstootrecht zou normaal gezien 30 euro moeten zijn, maar in de lente van 2013 kan je deze al bekomen voor minder dan 0,40 euro.
Professor Kevin Anderson (adjunct-directeur van het Tyndall Centre for Climate Change Research en adviseur bij de Britse regering) stelt: “Het enige wat we kunnen doen, het enige juiste om te doen, is het verminderen van onze energieconsumptie. Dit is uiteraard een grote uitdaging en omdat we dit niet willen doen, komen we op de proppen met allerlei andere plannen, zoals emissiehandel. Dit heeft niets te maken met klimaatverandering. Mijn stelling is dat dit erger is dan niets doen. Het geeft ons het gevoel dat we ons best doen om iets te doen aan het probleem, maar het heeft er in feite niets mee te maken.”
In de film wordt ook duidelijk hoe de georganiseerde misdaad inspeelde op deze nieuwe markt sinds 2008. Rob Wainwright, directeur van Europol stelt in de film: “De fraude in Europa wordt op 100 miljard euro geschat. Dit gebeurde vooral in de vorm van BTW-carrousel en andere frauduleuze activiteiten op het web.” Verzet zoekt vrienden
De klimaatverandering bestrijden, betekent eenvoudigweg de fossiele brandstoffen laten zitten waar ze zitten.
Valse oplossingen moeten openlijk erkend worden als ‘vals’ om zo plaats te maken voor echte veranderingen.
Verrassend genoeg gaan de onderhandelingen steeds minder over de kern van de zaak. Hier en daar gaan stemmen op om groots te mobiliseren voor de COP in 2015, die zal doorgaan in Parijs. Een mobilisatie die
Climaxi graag wil mee uitbouwen. Maar dan wel op voorwaarde dat het geen tweede Kopenhagen wordt. Het
1/2
wordt nog meer een mobilisatie waar het vele (lokale) verzet van over de hele wereld tegen fossiele brandstoffen en emissiehandel centraal staat. Eén waar alternatieven zoals energie coöperaties en andere landbouwsystemen in de kijker staan. Kortom, een brede klimaatbeweging die duidelijk maakt wat de echte agenda zou moeten zijn van de onderhandelingen en deze ook kan afdwingen.