Oostende: klimaatmars op 6 december

Nu zondag gaat dan uiteindelijk de langverwachte klimaatmars door in Oostende. Die werd de voorbije weken toegestaan, afgelast en dan weer van datum veranderd. Deze week al trotseerden een vijfhonderdtal mensen daar dit verbod. Ook op andere plaatsen (Gent, Brussel, Parijs) werd ongevraagd actie gevoerd om de wereldleiders op de klimaatconferentie in Parijs onder druk te zetten. In België reageren de leiders in elk geval zéér consistent: ze bereiken maar geen onderling klimaatakkoord. Tijd om de rekening te presenteren en als klimaatbeweging wat assertiever uit de hoek te komen.

Het heeft iets bizar, dat gesol met betogingen en acties. Onder het mom van de terreurdreiging wordt er eigenlijk nogal een gangetje gegaan met grondrechten als vrije meningsuiting en recht van organisatie. Een kerstmarkt wordt toegelaten, een betoging wordt verboden. Als je de internationale actualiteit volgt, dan krijgt het geheel toch bijna iets ongelofelijk cynisch. Toen bekend gemaakt werd dat de betoging in Oostende niet kon doorgaan (en eigenlijk door de Belgische overheden onmogelijk gemaakt werd tegen de wil van de stad Oostende in), werd daar onmiddellijk aan toegevoegd dat alle politiemensen nodig waren in Brussel omwille van de Europese top met Turkije. De Turkse president Erdogan kwam naar Brussel. Climaxi vond dit eigenlijk wraakroepend. Om een quasi-dictator te ontvangen worden de acties rond klimaat aan kant geschoven. Hoor je dan niet zeggen dat die klimaatwijziging misschien mee aan de oorzaak ligt van oorlogen en conflicten? Dat die tien keer meer slachtoffers vraagt dan wat we nu kennen tijdens terroristische aanslagen?

Betekent dit dat we de aanslagen en de terreur minimaliseren? Zeker niet, maar werd ons ook niet gezegd dat we geen angst mochten stimuleren? Ondertussen zijn er meer en meer journalisten, wetenschappers en inwoners die de ‘staat van beleg’ beu zijn. Deze week verscheen er o.m. de oproep ‘ Van angst naar verzet’ die in een mum van tijd door honderden mensen getekend werd. Ook daarin stelt men vast dat België zijn maatschappelijk debat stil legt en doet alsof terrorisme nog de enige uitdaging is waar we voor staan. Vakbonden blazen gedeeltelijk hun mobilisatie af. Ook de milieubeweging reageerde vrij lauw op het manifestatieverbod. De Klimaatcoalitie trok vrij snel haar betogingsoproep terug en zette de Climate Express voor een zwaar probleem. Achteraf gezien, had men mits wat aanpassingen de mars in Oostende gewoon kunnen laten doorgaan. In de persmededeling die rond gestuurd werd, ging men nog wat verder: men verspreidde een tekst waarin stond dat ‘de betoging niet kon doorgaan omwille van veiligheidsredenen’ . Zo ondersteun je, zonder het goed te beseffen, eigenlijk de poging van deze regering om van het veiligheidsdenken een mainstream idee te maken dat breed genoeg gedragen is om er allerhande oppositionele of kritische initiatieven te kunnen mee breken. In de plaats van te blijven mobiliseren voor Oostende kiest men dan voor de organisatie van allerhande lokale acties, die het voor diegenen die toch willen actie voeren ter plekke nog moeilijker maakt. In alle collegialiteit mag dat eens gezegd worden: ook onder vrienden blijft discussie belangrijk.

FOSSIEL VAN DE DAG

'Sense of urgency' genoeg: er is het beleid van Joke Schauvlieghe. Zij kan ondertussen een gigantisch palmares voorleggen: intrekken van de subsidie voor natuurgebieden, geen beleid rond visserij, flaters rond het kappen van bossen… Daar komt nu ook nog bovenop dat er maar geen akkoord bereikt wordt binnen België over de verdeling van inspanningen rond het terugdringen van broeikasgassen. Het komt hier op neer: Wallonië haalt vrij makkelijk de doelstellingen die door Europa opgelegd worden. Vlaanderen moet tegen 2020 zijn energie voor 10,50 % uit hernieuwbare bronnen (wind, water, zon…) halen. Vlaanderen raakt er niet en zou graag rekenen op het overschot van Wallonië (ongeveer 1,5 %). Vermits het daar sociaal gezien iets minder van wal loopt, willen de Walen hun eigen overschot verkopen. De vraag is nu hoeveel dit mag kosten. Een pervers schouwspel waarbij het klimaat de sigaar wordt van nieuwe communautaire twisten. België werd dan ook benoemd tot ‘Fossiel van de Dag” tijdens de klimaattop.

Vandaag nog raakt bekend dat de Belgische regering een voor zichzelf negatieve deal sloot rond de kerncentrales. De scheurtjes-kerncentrales mogen uiteindelijk toch langer open blijven én dit voor de helft van de prijs: een nucleaire rente van 200 miljoen euro in plaats van er één van 400-500 miljoen euro. Tot zo een akkoord kan men wel komen, tot een klimaatakkoord niet. Er zijn er die cadeau's krijgen in dit land terwijl het overgrote deel van de mensen moet inleveren.

GENOEG REDENEN

Dit maar om te zeggen dat er méér dan redenen zijn om te betogen en om te proberen dit beleid bij te sturen. België doet het zelfs slechter dan Jemen, zegt de pers. Redenen genoeg dus om allen naar Oostende te gaan op 6 december naar de die dag toegelaten klimaatmars. Maar ook redenen genoeg om tussendoor acties te gaan doen voor de deuren van onze ministers. En vooral redenen genoeg om bij de speeches op deze betoging zéér concreet te zijn en de vinger op de zere wonden te leggen: een falend beleid dat het heeft over grote doelstellingen maar in de feiten niets realiseert. Men maakt de elektriciteitsprijs duurder en stopt daardoor duizenden gezinnen in de miserie. Deze regering degradeert het openbaar vervoer tot het Zuid-Amerikaans niveau en durft niet eens een belasting op bedrijfswagens opleggen. Allemaal eisen die Climaxi haalde uit de duizend klimaatvoorstellen die het verzamelde bij de bevolking. De komende jaren, willen we hier samen met anderen rond werken. Zowel de Belgische regeringen als de milieu- en/of klimaatbewegingen mogen immers inhoudelijk een tandje bijsteken: de eerste in realisaties, de tweede in koppigheid en sociaal gehalte.

Climaxi is blij dat er in Oostende ook nog een toegelaten mars komt en stapt met veel plezier mee op in het sociale blok op zondag 6 december. Wij spreken af om 12u30 aan het einde van de Visserskaai.

Filip De Bodt