In het weekend van 26 en 27 september voert Climaxi vzw actie in Antwerpen, Leuven, Zuid-Oost-Vlaanderen en Oostende.

De rechtbank oordeelt de eis tot stilleggen van Tihange 2 ontvankelijk maar ongegrond. De rechtbank volgt eigenlijk volledig het Federaal Agentschap voor Nucleaire Controle wat betreft de grond van de zaak. De rechtzaak stelde ten gronde de controle-organen en de veiligheid van de reactoren in vraag. Zoals het FANC en de federale regering twijfelt de rechtbank geen seconde over de veiligheid van deze reactor.

De Nederlandstalige Rechtbank van Eerste Aanleg te Brussel heeft de verschillende partijen gehoord in de procedure tussen 90 steden, overheden en gemeenten, Nucléaire Stop Kernenergie vzw en M. Tubbax tegen ENGIE/ Electrabel, het Federaal Agentschap voor Nucleaire Controle (FANC) en de Belgische Staat, in dit geval minister De Crem.

NIRAS (Nationale Instelling voor Radioactief Afval en verrijkte Splijtstoffen) stelt de vraag of we ons nucleair afval definitief ondergronds willen bewaren. Hiervoor organiseren ze een publieke consultatie van twee maanden tot en met 13 juni. Dit is de aanleiding voor diplomatieke wrevel tussen de Minister van Omgeving uit Luxemburg en onze federale Minister Marghem.

Friends of the Earth Japan lanceert een petitie om te vermijden dat radio-actief water in zee wordt vrijgelaten. Het radio-actieve water is afkomstig van de kernramp in Fukushima.

Op de website van Climaxi stelde Hugo Buyssens de vraag of het verantwoord was om in Oostende een grote waterstoffabriek te bouwen. Hij staat niet alleen met zijn twijfels. Sara Van Dijck van BBL en Pieter Boussemaere (Vives Hogeschool Brugge) gebruiken gelijkaardige argumenten. De tekst die Climaxi eerder publiceerde was vooral een oproep aan de professoren en specialisten om een maatschappelijke discussie te voeren over het beleid? Wat zouden de grote lijnen kunnen zijn van een coherent beleid? En welke logica zit er achter de voorstellen om megawaterstoffabrieken te bouwen?

Morgen, woensdag 4 maart, stelt de Europese Commissie haar nieuwe ‘klimaatwet’ voor, als één van de hoekstenen van het Europese klimaatpact (of European Green Deal) [1]. De Klimaatcoalitie werpt licht op enkele fundamentele voorwaarden opdat deze tekst een echte basis kan vormen voor een Europese klimaatambitie die beantwoordt aan de sociale en milieucrisis. Ook herinnert ze België eraan dat het hoog tijd is om mee op de kar te springen. Dat kan vandaag nog door aan te sluiten bij de oproep van de meest ambitieuze landen.

Oostende is niet de enige die aan waterstof denkt. De Colruyt Group in Halle opende recent het eerste volledig geïntegreerde waterstoftankstation in Europa.

Voor waterstof is Japan trendsetter. Toyota, Mitsubishi, Sumitomo, Honda en Kawasaki promoten het al jaren. Nu worden de Spelen in Tokio het uithangbord om de wereld ervan te overtuigen dat waterstof hét middel is om zo vlug mogelijk CO2-neutraal te zijn. Ook in Europa maakt waterstof in de media een opmerkelijke comeback.

Steeds meer wetenschappers komen naar buiten met persmededelingen en boute uitspraken zoals de bewering in De Standaard dat het verschil tussen trein of vliegtuig  voor korte afstand niet zo veel uitmaakt. Wetenschappers zijn ook maar mensen. Niet alles wat zij zeggen mag het gezaghebbend etiket ‘wetenschappelijk’ krijgen. Achter hun aanbevelingen zit soms ook een welbepaalde maatschappelijke beleidskeuze. De vraag is of we die randvoorwaarden mee willen ondersteunen. Ik neem als voorbeeld het werk van de ingenieursgroep IE-Net met de aanbeveling rond het verder open houden van de kerncentrales op 3 december, die breed in de pers kwam.