Radioactief water uit de beschadigde kerncentrale van Fukushima Daiichi

De kernramp in de centrale van Fukushima Daiichi in maart 2011 heeft aangetoond dat nucleaire veiligheid een mythe is. De angst voor de schadelijke gevolgen van kernenergie heeft sommige landen ertoe bewogen af te zien van deze energievorm en de bouw van nieuwe kerncentrales stop te zetten. Toch weigert Japan nog steeds zijn pro-nucleaire beleid op te geven, ondanks de kernramp op eigen bodem. Erger nog, het land is van plan om het water dat zich heeft opgestapeld in de kerncentrale te lozen in de Stille Oceaan. Het gaat om meer dan 1,34 miljoen ton radioactief afvalwater over een periode van 30 jaar. We weten dat het leven op aarde ontstaan is in de oceanen. Alle levende wezens die ooit hebben bestaan danken hun leven aan de oceanen, die 70% van het aardoppervlak beslaan. Waar halen we het lef vandaan om de oceanen, die al bezaaid liggen met tonnen plastic afval, nog verder te vervuilen?

De Japanse overheid heeft ons altijd verteld dat “uit alle nucleaire installaties over de hele wereld “getritieerd water” (= water vervuild met tritium) vrijkomt, zonder schadelijke gevolgen voor het milieu”. Onder wetenschappers bestaat er echter geen consensus over de negatieve effecten van de lozing van tritium. Bovendien heeft het besmette water dat zich ophoopt in de centrale van Fukushima Daiichi een bijzonder kenmerk: het water is rechtstreeks in contact gekomen met het puin van de reactorkern na de kernsmelting. Dit puin is hoogradioactief, het gaat immers om vloeibaar radioactief afval dat het product is van een kernramp. Dit is van een hele andere orde dan tritiumhoudend water dat vrijkomt uit een normaal werkende centrale. Normaal gesproken moet hoogradioactief afvalwater onder streng toezicht worden opgeslagen op het terrein van de kerncentrale. De beweringen en de houding van de Japanse overheid en de exploitant TEPCO zijn daarom misleidend.

In augustus 2015 verleende de Federatie van Visserscoöperaties van Fukushima (met tegenzin) toestemming aan TEPCO om het afvalwater uit de riolen rond de reactorgebouwen in zee te lozen. De exploitant van de kerncentrale benadrukte dat het vervuilde water in de reactorgebouwen een behandeling zou ondergaan om alle radioactieve elementen, met uitzondering van tritium, te verwijderen. Het afvalwater zou vervolgens op het terrein van de centrale worden opgeslagen tot de “werkgroep getritieerd water” van de regering een afdoende technische oplossing had gevonden om de veiligheid te garanderen. Deze werkgroep zou ten slotte de verschillende testresultaten aan de omwonenden voorleggen, voorzien van uitvoerige toelichtingen, voordat een beslissing zou worden genomen.

Men ging ervan uit dat het mogelijk was om radioactieve elementen, tritium buiten beschouwing gelaten, te verwijderen met behulp van specifieke behandelingen. Eind augustus 2018 kwam via de media aan het licht dat sommige radioactieve elementen zoals Jodium 129, Ruthenium 106, Strontium 90, enz. in het besmette water bleven na behandeling met de ALPS-procedure. De gedetecteerde waarden bleven dus boven het toegestane niveau. Bovendien had de werkgroep geen verslag uitgebracht van de onderzoeksresultaten en had TEPCO niet de mogelijkheid onderzocht de opslagplaats van de watertanks uit te breiden. Kortom, er werden geen redenen aangevoerd die de omwonenden konden verzekeren dat het lozen van verontreinigd water (voortaan dus niet meer “getritieerd water” genoemd) in zee veilig zou zijn.